Μία εφ’ όλης της ύλης λεπτομερής αναφορά όσον αφορά για το δικό του hip hop δρομολόγιο, μας καταθέτει στον Apeitharxo Pisto για το www.hiphopdromologio.gr, ο ”Ωκύπους”, χωρίς να μασά τα λόγια του. Καλή ανάγνωση : ”Μεγαλωμένος στην Αθήνα με αέρα Κυπαρισσίας που λέω και σε ένα παλιό κομμάτι πάνω κάτω, με το άθλημα του hip hop γνωριστήκαμε σε σχετικά μικρή ηλικία, όταν πρώτο έκαναν όνομα οι Goin’ Through, τα Ημιζ, οι TXC και πάει λέγοντας. Σε αντίθεση με πολλούς συνάδελφους τραγουδιάρηδες που έκαναν αναφορές πως ξεκίνησαν να ακούνε αγγλόφωνο με τη μία, εμείς μάλλον εδώ στα Δυτικά της Αθήνας είχαμε χαμηλό IQ και δε σκαμπάζαμε αγγλικά, μέχρι που μεγαλώσαμε και λίγο.”
”Από αντιγραφές σε κλιπάκια εν είδει σκετς μέχρι κι εγώ δε ξέρω, μάθαμε λίγο την κουλτούρα με το να αντιγράφουμε στον καθρέφτη τους τότε ήρωες μας. Ε μετά πήρα θάρρος και άρχισα να πουλάω τα πρώτα μου MC-λίκια όπως συνηθίζω να λέω. Με τα υπόλοιπα 3 στοιχεία δεν είχαμε ιδιαίτερες διπλωματικές σχέσεις οπότε και τα άφησα στην ησυχία τους…
Απαρχή να σκαρώνω τα πρώτα στιχάκια ήταν ένας δίσκος που με σημάδεψε όσο τίποτα άλλο στο ελληνόφωνο rap, που δεν ήταν άλλος από τη Γεύση του Μένους. Δισκάρα και πολλά έτη φωτός μπροστά από την εποχή του, με ένα σύνολο που ειλικρινά είχα λιώσει το play button για να το ακούω συνέχεια. Ο Αρτέμης τότε στα ντουζένια του, ήταν το στυλ του μέσα που με σημάδεψε πιο πολύ από κάθε τι που άκουσα έκτοτε. Μια ελαφριά δαγκωματιά την έκανα ομολογώ. Αν και γενικά ενώ έχω σίγουρα πολλές επιρροές, ακόμα και τώρα χαίρομαι όταν μου λένε «κλασσικός Γιώργος» και το εννοούν, όσοι λίγοι με ακούνε, σαν ένα υπερ. Υπάρχουν και αυτοί.”
”Η πρώτη φορά που μπήκα να πω τα δικά μου μπροστά από μικρόφωνο, ήταν μαζί με 2 παιδιά από εδώ Αιγάλεω, αλλά μιας και αρκετά άμπαλος τότε, τα σπάσαμε σχετικά γρήγορα. Όχι πως τώρα είμαι ο Twista, αλλά με λες και έμμετρο. Έκτοτε και για μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμεινα σόλο κατά κύριο λόγο, με τα πρώτα lives μοναχός σαν την καλαμιά στον κάμπο από θέμα σχήματος, σε Όνομα του Ρόδου, 8 δυτικά (για τους ιθαγενείς που ξέρουν) να λαμβάνουν χώρα εκ νέου. Οι χώροι με ήξεραν και τους ήξερα όσο να πεις.
Αν και είχα μερικά ζωντανά στην πλάτη μου, η σκέψη να είσαι μόνος πάνω στη σκηνή ήταν κάπως τρομακτική ομολογουμένως. Εδώ έλεγα πως δεν ήθελα να γράψω ποτέ battle. Όποιος με έχει ακούσει βέβαια, μπορεί να καταλάβει την ειρωνεία.”
”Από αυτά τα πρώτα lives γνώρισα πολλά ονόματα πριν κάνουν και καριέρα (και αρκετοί πριν μάθουν πιο σωστά τον ορισμό του μέτρου, αλλά άλλη κουβέντα αυτή), αλλά γενικά δεν είχα βγάλει ποτέ κάποια «ολοκληρωμένη» σόλο δουλειά. Μάλιστα ακόμα δε θα ξεχάσω πως πρώτα μου βγάλανε diss και μετά με έμαθε κάπως η μάνα μου. Πλάκα είχε. Μάλιστα εγώ παραδέχτηκα και σε ένα κομμάτι μου τότε, πως δεν είχα τέχνη. Όλα κι όλα, δε θέλω να γράφω ψέματα.
Μετά από αιώνες μπήκα πάλι σε σχήμα, σε μια περιοχή πιο δίπλα από Αιγάλεω, αλλά ούτε κι εκεί στέριωσε η δουλειά οπότε και αποφάσισα πως μάλλον η μοίρα μου είναι να είμαι μόνος. Δεν είμαι υποθέτω και ο πιο εύκολος άνθρωπος. Εκείνη μάλιστα την περίοδο έτυχε να μπω και σε μια συλλογή του Atlantis με 2 συμμετοχές, που μπορεί να μην πήρα προφανώς φράγκο, αλλά ΟΚ μην είμαι από αυτούς, ένα όνομα το έκανα (δυστυχώς μάλλον για πολλούς από ό,τι κατάλαβα).”
”Σωτήριο έτος 2009 (μπορεί και 2008, πάει και καιρός είμαι και γέρος άνθρωπος) και ξεκινάω για την πρώτη μου ολοκληρωμένη δουλειά, το Χοντρές Συχνότητες. Ήμουν και θρεφτάρι back in the day. Σε αυτό βοήθησε ο παραγωγός Phaser, που έτυχε να πιάσουμε κοννέ και το παιδί φυσικά βρωμόχερο από τότε, μου έδωσε μερικά σένια τεμάχια να πατήσω. Άσχετα που δε μιλάμε πλέον, ακόμα τον ευχαριστώ για την ωραία δουλειά του τότε. Μάγκα με έκανε, μιας και δεν είχα ιδέα από παραγωγή και απλά έβλεπα πολλά κουμπάκια στις οθόνες. Ηχολήπτης τότε ο Neon, που ακόμα πρέπει να βλαστημάει πόσο του έβγαλα τη ψυχούλα με την γκαρίδα μου. Ο πλέον αδερφός μου EQ beats ( κι αυτός παραγωγός, κατά κόσμο Στέφανος που εκείνη την εποχή γνωριστήκαμε κιόλας), έχει να λέει ιστορίες από τα sessions. Χαρακτηριστικό σκηνικό είναι πως έκανα τον κακομοίρη τον Neon να ιδρώσει όταν μπήκα στο booth μια μέρα για να βγάλω μια κραυγή σε ένα κομμάτι, λες και έπαιζα στο Conan. Παραλίγο να κλείσει εντελώς τον ήχο στην κονσόλα.”
” Το 2010 το δισκάκι ήταν έτοιμο και πατήσαμε upload. Βγάλαμε βέβαια και μια τρολιά κλιπ με ό,τι είχαμε σα μέσο και όσους μπόρεσα να μαζέψω. Είχα δει μάλιστα πως το κλιπ είχε γίνει cult για μια εποχή και μάλλον λόγω και αυτού έμεινα στη σκηνή σα παρατράγουδο. Μια φορά το Rockstar όμως ήταν το μόνο που έκανε κάπως μπαμ, ίσως επειδή έγινε κλιπ όπως και να είχε. Έχω καταλάβει άλλωστε πως δεν έχει σημασία τι ακούς όσο τι βλέπεις πολλές φορές. Πάσο.
Το άλλο βέβαια κλιπ ήταν πιο όμορφο και σοβαρό, που πήγαινε με το ύφος του κομματιού. Το κομμάτι Αυτοκρατορίες. Αυτό ήταν η δική μου πώρωση με επικό στίχο και γραφικά μέσα σα σκίτσα. Ο Θάνος Κούβαρας (μπορεί να λέω και το επίθετο λάθος, συγχώρα με Θάνο αν το δεις ποτέ αυτό) το είχε αναλάβει κι ο κακομοίρης είδε κι έπαθε να κάνει Ο,ΤΙ μαλακία μου κατέβηκε στο κεφάλι σαν ιδέα. Όλα κι όλα, ταλέντο το παιδί. Βέβαια δε θα ξεχάσω πως σε αυτό το κομμάτι είχε πάρει κάπου το μάτι μου ένα σχόλιο του στυλ «Λιακόπουλος στο rap» ή κάτι τέτοιο.”
” Μετά από εκεί και πέρα, η αλήθεια είναι πως κάπως ξενέρωσα και σταμάτησα να βγάζω κομμάτια τόσο συχνά. Κυρίως επειδή δεν πήγε τόσο καλά όσο θα ήθελα, αν και γενικά δεν το κυνήγησα μάλλον τόσο πολύ και έπαιξε ρόλο σίγουρα πως δεν μπορούσα να είμαι σε χώρους μαζί με άτομα που δεν μπορώ να τα πάω καλά. Σε αρκετές μάλιστα φάσεις (πράγμα που υποθέτω θα είναι ευχή πολλών από όσο μαθαίνω και διαβάζω) είχα πει να το παρατήσω εντελώς, για αυτό και επικεντρώθηκα σε άλλα πράγματα που ίσως έπρεπε να έχω πιάσει πιο νωρίς. Αν και δε βγήκε το κάλλιο αργά παρά ποτέ, worth the shot I guess.
Τα 2 άτομα που με έκαναν να πιάνω ενίοτε μικρόφωνο με το να με «βαράνε» αλύπητα με παροτρύνσεις, ήταν ο κολλητός μου πλέον EQ Beats που πάντα πίστευε σε μένα, ακόμα και όταν δεν το έκανα εγώ. Το άτομο όμως που κυριολεκτικά το έκανε σχεδόν κάθε μέρα (που λέει ο λόγος, έχει κι άλλες δουλειές) ήταν η γυναίκα της ζωής μου. Σίγουρα θα τα είχα παρατήσει, αν δε μου θύμιζε πως πρέπει να κάνω αυτό που αγαπάω ό,τι κι αν γίνει…”
”Γενικά ό,τι έχω κάνει στη μουσική (καλώς ή κακώς) προέρχεται από αγάπη και διάθεση παρέας. Πρώτα θέλω με κόσμο να τα έχω καλά σε προσωπικό επίπεδο και μετά σε μουσικό. Έτσι μεγάλωσα. Μερικές παλιές καραβάνες το ξέρουν αυτό. Πολλά άτομα βέβαια τους έχει πειράξει πως δε γράφω «αρκετά σοβαρό στίχο». Αλήθεια τι είναι σοβαρός στίχος;
Εγώ όταν κάνω μουσική, θέλω να βγάζω εμένα. Έναν εξυπνάκια και εριστικό τύπο αρκετά συχνά, που έχει φάει το κεφάλι του παραπάνω από όσο ίσως και να άξιζε. Αλλά αυτός είμαι εγώ. Μάλιστα ποτέ δεν ήμουν της φάσης του thug life, κυρίως επειδή έχω δει στην πιάτσα πως αυτός που είναι στα κόλπα, δεν το λέει και ιδιαίτερα. Άλλωστε άλλο η αναφορά, άλλο να λες πως το κάνεις.
Γενικά πάντως ποτέ δεν πρόκειται να μιλήσω για πράγματα που ακόμα δεν έχω σίγουρα μέσα μου και για όσο δεν έχω μια σίγουρη λύση σε κάτι δε μου φτάνει απλά η μαυρίλα και η απαρίθμηση θεμάτων. Εγώ γουστάρω να βγάζω έναν άλλον εαυτό σε όποιον μου δίνει βάση. Εκείνου που δε χρειάζεται να ανέχεται και τόσα και στο τέλος του track να νιώθει και λίγο πιο γαμάτος, που δεν κάνει και τόσο κακό εν τέλει… Πλέον βλέπουμε πολύ πιο συχνά το μαύρο, πριν καν κάνουμε λίγο κόπο να δούμε και το άσπρο ή έστω το γκρίζο…”
” Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις θεωρώ πως είμαι αρκετά πιο «διαβασμένος και συνειδητοποιημένος» από πολλούς συναδέλφους, απλά ανέκαθεν είχα την άποψη πως κάτι που πιστεύεις πρέπει να το λες face to face με κόσμο. Επειδή έτσι το συζητάς και ίσως γίνεσαι και ένα κομματάκι πιο σοφός κάθε φορά. Γνώμη μου.
Εγώ τη μουσική τη θέλω για να ξεχνιέμαι κυρίως. Χρειάζεται και ο προβληματισμός, αυτό εννοείται. Απλά έχει γίνει αυτοσκοπός και όχι ουσία για τροφή σκέψης… Άλλωστε ακόμα και σε βαρύτητα του στίχου, όπως συχνά ευαγγελίζονται πολλοί, σε μένα θες το google για να πιάσεις όλες τις ατάκες… True story. Κυρίως επειδή γράφω για μένα, οπότε χαίρομαι μόνος μου κατά κύριο λόγο.
Αυτά τα ολίγα και ραντεβού σε κάποιο κομμάτι ή και live για όποιον θέλει. Ακόμα αναπνέω αρά έχω στόμα να μιλήσω όπως λέω συχνά…”
